Artikelen

De uitdagende Spa Francorchamps Marathon: verleg je grenzen op het beroemde circuit!

---

Het artikel werd op maandag 23 maart 2020 gepubliceerd door Theo Neerhof

 

Op 7 maart staat er nog één marathon gepland: de Spa Francorchamps Marathon op het autoracecircuit in België. Het is meteen duidelijk dat deze uitdagend is, gezien de heuvels. Toch is dit het moment om ervoor te gaan. Na drie dagen twijfelen heb ik toch besloten om deel te nemen, ook al vindt deze marathon plaats, maar liefst vier weken na die van Zaltbommel! Omdat ik al zoveel trainingsarbeid heb verricht, zal ik mijn grenzen verleggen. Volgens het trainingsschema ben ik eigenlijk te laat met deze marathon, maar desondanks blijf ik positief en ga ik een poging doen om hem uit te lopen. Ondertussen komt het coronavirus steeds dichterbij en ik denk bij mezelf dat deze marathon ook weer afgelast zal worden. Uiteindelijk blijkt hij toch door te gaan!

Op 7 maart vertrek ik samen met mijn vriendin, mijn broer en mijn collega-lopers naar België. We waren al vroeg op het circuit en konden rustig rondkijken en genieten van plekken waar je normaal gesproken niet snel komt. De pitboxen worden nu gebruikt voor nummerafgifte, kleedruimte en het opslaan van sporttassen, best grappig eigenlijk. Wat een prachtige locatie om te lopen, met het glooiende asfalt dat zich mooi door de heuvels slingert. De marathon start om 11.00 uur en er nemen ongeveer 60 personen deel, inclusief 3 vrouwen. Het circuit heeft een lengte van precies 7 km, dus vandaag zullen we 6 rondjes afleggen. Mijn plan was om het eerste rondje rustig aan te doen en tegelijkertijd te verkennen waar de zwaardere delen van het circuit zich bevinden. Het zwaarste punt is al snel duidelijk: Eau Rouge of de muur van Raidillon. Deze stijgt over een lengte van 240 meter.

 

Doorzettingsvermogen: mijn ervaring met de zware maar onvergetelijke marathon!

---

Het artikel werd op maandag 11 maart 2019 gepubliceerd door Debbie

 

Na mijn deelname aan de Marathon van Frankfurt, nam ik een pauze van vier maanden zonder deel te nemen aan een wedstrijd. Afgelopen zaterdag was het eindelijk weer zover: tijd om een nieuwe medaille aan mijn collectie toe te voegen. En wat voor een medaille! Al geruime tijd stond de Spa Francorchamps-run op mijn verlanglijstje, maar om verschillende redenen lukte het eerder niet. Toen ik begin dit jaar weer advertenties zag verschijnen op social media, besloot ik dat dit het jaar was waarin ik zou meedoen. Ik vroeg mijn vriend of hij zin had in een weekendje Belgische Ardennen en een race op het Formule 1 circuit, en gelukkig stemde hij in! Dankzij Hardloop Events kon ik een paar startnummers bemachtigen voor de 7 kilometer race, wat gelijk staat aan één ronde over het circuit. Het is ook mogelijk om meerdere rondes te lopen, zelfs een hele marathon. Mijn vriend en ik vonden één ronde echter voldoende. Ik ben net begonnen aan mijn trainingsschema voor de Jungfrau Marathon, waarin een 8 km loop op het programma stond, en mijn vriend had nog niet eerder meer dan 10 kilometer gelopen.

Vorig jaar heb ik kort overwogen om de hele Marathon van Antwerpen te lopen, in plaats van een andere marathon. Gelukkig heb ik uiteindelijk voor Antwerpen gekozen, omdat het parcours behoorlijk uitdagend is, vooral met de beroemde steile Raidillon. Met een stijging van 17% en 40,8 meter is het een goede training voor mijn Jungfrau Marathon. Het werd duidelijk dat ik nog wat werk te doen had, aangezien ik moeite had om mijn ademhaling onder controle te houden. Hoewel het gezellig was om samen met iemand te lopen, merkte ik dat ik moeite had om het tempo aan te houden dat voor mij comfortabel voelde. Op dat moment was ik gewoon niet op mijn best.

Bij de eerste keer denk je nog: “Het is zwaar, maar te doen.” Maar elke ronde wordt het zwaarder en lijkt die bult hoger en langer te worden. In de volgende drie rondjes kon ik nog steeds hardlopen, maar in de laatste twee rondjes lukte dat niet meer en moest ik wandelen. Na 2 uur en 30 minuten komen ook de Halve Marathonners op de baan, gevolgd door de lopers van de 14 km en 7 km afstanden. Peter is inmiddels begonnen aan zijn 14 km afstand en hoopt dat we ons laatste rondje samen kunnen lopen, zodat hij me kan oppeppen. Helaas lukt dit niet doordat ik kramp krijg en regelmatig moet wandelen. Uiteindelijk kom ik na 4 uur, 11 minuten en 9 seconden uitgeput over de finish, als 35e van de 55 finishers. Wat waren die laatste 2 rondjes zwaar zeg! De afdalingen voelden als een geschenk uit de hemel. Tijdens de laatste 500 meter rende Peter met me mee en dat heeft enorm geholpen. Bedankt Peter! Was de kramp veroorzaakt door de heuvels, de kluswerkzaamheden thuis in de laatste week voor de marathon, of door de uitgestelde datum? Het lag niet aan mijn perfecte voorbereiding, want normaal gesproken krijg ik nooit kramp. Hoe dan ook, het belangrijkste was om deze marathon uit te lopen en dat is gelukkig gelukt. Ik ben ontzettend blij dat mijn tweede marathon achter de rug is. Eén ding is zeker: deze locatie is niet geschikt voor een snelle tijd, maar het is er wel één die je nooit meer vergeet!

Wil je nog een extra ronde doen? Ik was echt onder de indruk toen mijn vriend aan het einde van de eerste ronde vroeg: ‘Wil je nog een rondje?’ In eerste instantie dacht ik dat hij een grapje maakte, maar hij meende het serieus. Hoewel ik aanvankelijk twijfelde of het wel verstandig was, ken ik hem goed en als hij denkt dat hij het aankan en er zin in heeft, moet hij het vooral doen. Ik was al trots op hem dat hij überhaupt overwoog om door te gaan!

Zelf had ik geen zin meer om nog een ronde mee te lopen, dus terwijl hij doorrende voor de tweede ronde, bleef ik bij de finish van de eerste ronde. Wat een prestatie dat hij direct twee rondes liep tijdens zijn eerste race, terwijl ik er slechts één liep! Met een glimlach op mijn gezicht haalde ik snel mijn medaille op, nam wat te eten en te drinken, haalde onze spullen uit de auto, trok warme kleding aan en liep terug naar het circuit. Trots stond ik te wachten bij de finish om hem te verwelkomen! Een leuk detail was dat hij de tweede ronde zelfs sneller liep dan de eerste!

Na afloop van de race besloten we heerlijk bij te komen in de wellness van Spa. We hebben gezwommen, genoten van de sauna en onze benen laten herstellen.

 

Ontdek de magie van de Spa-Francorchamps Run: een unieke ervaring in de Ardennen!

---

Het artikel werd op vrijdag 21 maart 2014 gepubliceerd door Arvid

 

Na een avondje carnaval vieren, voelde ik me behoorlijk uitgeput. Ondanks mijn verkoudheid die al vier dagen aanhield, besloot ik toch mee te doen aan de “Spa-Francorchamps Run”. Gelukkig hadden we enorm geluk met het weer, aangezien er vorig jaar op 8 maart zelfs nog sneeuw lag in de Ardennen. Naast de wedstrijd zelf, is ook het parcours en de infrastructuur indrukwekkend. Zelfs voor mensen zoals ik, die niet veel verstand hebben van racen, is het bijzonder om de pits en het circuit van dichtbij te kunnen zien. De manier waarop het circuit is ingepast in het landschap en de uitdagende bochtencombinaties maken Spa-Francorchamps favoriet onder vele Formule 1 coureurs.

Na het startschot voor de 7 en 14 kilometer, is het nu tijd voor de halve marathon (3 rondes van 7 km). Naast mij staat een glimmende Jody Schoorens-auto. Voorafgaand aan de race hebben we het parcours al kunnen verkennen tijdens de warming-up. Daar gaan we! En inderdaad, dit is een uitdagend parcours. Ter vergelijking (volgens Polar): de 20 km van Brussel heeft 174,5 hoogtemeters, de 10 miles van Antwerpen heeft er 40,4, en nu hebben we de 21 km van Francorchamps met maar liefst 439,2! hoogtemeters. De Raidillon, het steilste gedeelte net na de start, eist vele slachtoffers. Daarna volgt nog ongeveer een kilometer met een lichte helling. Het is moeilijk om te herstellen van de inspanningen die we al hebben geleverd op de Raidillon. Vanaf dit punt gaat het dan bergafwaarts. Na het passeren van enkele chicanes en een go kart circuit, begint het parcours weer omhoog te lopen tot aan de finish. Ik eindig met een teleurstellende, maar begrijpelijke tijd van 1 uur en 57 minuten. Jody is al aan zijn derde kop koffie bezig, hij eindigde knap als zesde met een tijd van 1 uur en 25 minuten. Voor degenen die geïnteresseerd zijn: de wedstrijd zal volgend jaar plaatsvinden op 7 maart en inschrijvingen zijn al geopend.

De organisatie was uitstekend: voldoende voorzieningen, medische hulp en meer. Een aanrader!

 

Simon’s uitdaging: hardlopen op het legendarische circuit van Francorchamps

---

Het artikel werd op dinsdag 11 maart 2014 gepubliceerd door Jeroen

 

Simon is altijd klaar voor nieuwe uitdagingen in competitieve omgevingen, zonder dat hij veel aanmoediging nodig heeft. Bij deze gelegenheid had hij het circuit van Francorchamps in het vizier. Terwijl de meeste mensen naar Francorchamps zouden gaan voor de pitspoezen, ging Simon erheen om te rennen. En hij deed dit met verve.

Twee maanden geleden bracht Sven mij op de hoogte van een nieuwe en uitdagende wedstrijd in de Ardennen: een 21K hardloopwedstrijd op “Het mooiste Formule 1-circuit ter wereld”, zoals de beperkte publiciteit ons toevertrouwde. Het was een prachtige lentedag op zaterdag 8 maart 2014, hoewel er wel een guur windje waaide op het Circuit Spa-Francorchamps. Nadat ik mijn startnummer had opgehaald in de pitstraat, maakte ik me klaar voor een korte warming-up van 3K. Om 11 uur begonnen de lopers van de 7K, gevolgd door de deelnemers van de 14K om 11.15 uur. Uiteindelijk begonnen wij om 11.30 uur aan onze uitdaging: drie rondes van 7K, met in totaal 3 meter en 95 centimeter hoogteverschil en 20 bochten.

Na 200 meter, het enige vlakke stuk op het parcours, is de top tien al bepaald, alleen de volgorde nog niet. Tijdens het warmlopen voelde ik me verre van optimaal en besloot daarom iets voorzichtiger te starten. Dit is echter niet eenvoudig, want na “La Source” volgt de snelle afdaling naar “Eau Rouge”, gevolgd door de beruchte en zeer steile opeenvolging van bochten bij de “Raidillon”. Formule 1-coureurs razen hier met een snelheid van 300 km/uur en ervaren krachten van bijna 5 g. Ik ben echter veel langzamer en bevind me op de zevende positie. De beklimming kan worden vergeleken met de Heideberg, maar daarna volgt nog een klim van 1,3 kilometer met een helling van 4-6%, en daar bovenop staat nog een stevige tegenwind, tot voorbij “Les Combes”, het hoogste punt van het circuit.

Dan beginnen de kronkelige afdalende kilometers naar “Blanchimont”. De eerste zes zijn al uit het zicht verdwenen, maar nu ha ik de langzamere lopers van de 14K in. Dit maakt het moeilijker om een overzicht te houden van de posities in de race. In het dal is het aanzienlijk warmer. Als ik de “Busstop” chicane beklim, kom ik weer op het rechte stuk richting de finish: mijn eerste ronde is in 27:19 (het ronderecord staat op naam van Michael Schumacher in 2002: 1:43, met een gemiddelde snelheid van 241.8 km/u). De tweede ronde loop ik in 27:21, dus vrijwel dezelfde tijd. Ik begin de laatste ronde nog steeds met een goed gevoel. Op de “Raidillon” kan ik opklimmen naar de zesde plaats en verder op de beklimming van de “Kemmel” loop ik zelfs naar de vijfde positie.

Tijdens de afdaling na “Bruxelles” merk ik het opvallende rode t-shirt op van de hardloper die in de eerste ronde aan de leiding liep. Het lijkt erop dat sommige lopers zich in de eerste ronde hebben overbelast. Vlak voor “Blanchimont” slaag ik erin hem in te halen en zie ik op een afstand van zo’n 100 meter de triatleet Filip Lasoen op de derde plaats. Nog slechts 1,5 kilometer te gaan. Mijn strategie is om hem voor de chicane van “Busstop” voorbij te gaan en daarna nog meer snelheid te maken. Terwijl ik hem inhaal, hoor ik zijn ongeloof, gescheld en gevloek. Het moet inderdaad niet prettig zijn om 20,5 kilometer lang op de derde plaats te lopen en dan in de laatste 500 meter je podiumpositie te verliezen. Ik kom aan in 1 uur, 21 minuten en 58 seconden, wat betekent dat ik de laatste ronde heb afgelegd in 27 minuten en 18 seconden.

Op dit podium deel ik de plaats met twee Nederlandse atleten: de winnaar Iwan Theunissen (1u18:03) en Wouter Ruymen (1:21:21). Wat dit extra bijzonder maakt, is dat dit hetzelfde podium is waar ook Formule 1-kampioenen zoals Sebastian Vettel, Lewis Hamilton, Kimi Räikkönen en Michael Schumacher hebben gestaan.

 

Geniet van een ontspannen weekend bij Hotel de la Source, grenzend aan het Spa circuit

---

Het artikel werd op zaterdag 8 maart 2014 gepubliceerd door Mariska

 

Op vrijdagmiddag vertrokken we rond drie uur richting Spa, gelukkig net voor de drukte van de Nederlandse weggebruikers. Om de chauffeur wat rust te gunnen, had ik een hotel geboekt, aangezien het meer dan anderhalf uur rijden is vanuit Eindhoven. Rond half 5 kwamen we aan bij Hotel de la Source, een splinternieuw hotel dat letterlijk aan het circuit grenst (volgens mij gebouwd in 2011 of 2012). De schone en moderne kamers vielen meteen op. Bovendien biedt het hotel ook een sauna en een fitnessruimte met loopbanden, dumbbells en crosstrainers. Als je van hardlopen houdt, kun je praktisch naast het hotel in het bos terecht. We hebben genoten van een heerlijke maaltijd in het restaurant en zijn daarna neergeploft op het kingsize bed. Het voelde meteen als een kleine vakantie.

’s Ochtends hebben we genoten van een heerlijk ontbijt op bed. Het bestond uit versgebakken broodjes, sappig fruit, knapperige cornflakes met verfrissende sojamelk. Ik heb mezelf flink verwend voor de aanstaande wedstrijd. Rond kwart voor 10 begaf ik me richting het circuit om mijn startnummer op te halen. Het was al behoorlijk druk en de sfeer was gezellig. Ik was meteen onder de indruk van de uitstekende organisatie. Er waren voldoende eetgelegenheden, parkeerplaatsen, een enthousiaste omroeper die ons nog even op de hoogte bracht van de laatste belangrijke informatie. Daarnaast waren er duidelijke bordjes die aangaven waar we ons startnummer konden afhalen (in de pitstraat) en waren er genoeg toiletten beschikbaar.

De spanning nam toe toen ik in de pitstraat stond en al zicht had op het racecircuit. De deelnemers van de 7 km en 14 km startten vanaf het parcours, waarbij een verkeerslicht het startschot gaf. Voor de halve marathon (21,1 km) werden we vanuit de pitstraat weggeschoten. Volgens de organisatie namen er deelnemers uit verschillende landen deel aan het evenement, waaronder België, Nederland, Duitsland, Frankrijk, Engeland en Denemarken. Naar schatting deden er in totaal 700 tot 800 enthousiaste deelnemers mee, wat het een internationaal en levendig evenement maakte.

Terug naar het hotel, uitchecken en snel mijn startnummer omdoen. Na een paar keer naar het toilet te zijn geweest en mijn spullen in de auto te hebben gepropt, vertrokken we opnieuw naar ’t Circuit. Bij aankomst begon net de 7 km race om 11:00 uur, gevolgd door de 14 km en halve marathon een kwartier later. We namen afscheid van een vriendin die de 14 km liep (maar na één ronde opgaf) en bij de start van de halve marathon kwam ik een bekende en vriendin tegen. Het was een beetje rommelig bij de start, met een afzetlint en nog niet iedereen op zijn plek, zelfs vijf minuten voor de start. Omdat ik altijd al eens vooraan wilde starten, koos ik ervoor om gewoon lekker vooraan te gaan staan. En natuurlijk ging ik meteen weer supersnel van start.

 

 

Het parcours dat ik moest lopen was echt ongelooflijk. Meteen na de pit ging het steil naar beneden (je kon je haast laten vallen) en dan kwam je bij de Eau Rouge. De eerste keer was ik compleet verrast door de verbazingwekkende snelheid waarmee de weg omhoog ging en hoe zwaar het was. Ik dacht dat het vergelijkbaar zou zijn met de beklimming van menig Zevenheuvelenberg, maar die bleken niets te zijn in vergelijking met deze steile helling. Na de Eau Rouge volgde nog ongeveer anderhalve kilometer vals plat, waar ik talloze mensen zag worstelen. Mijn tempo zakte daar ook terug naar meer dan 6 minuten per kilometer.

Gelukkig kwam ik na dat lichte hellinkje onverwacht een drinkpost tegen! Ik maakte er dankbaar gebruik van, want de zon was behoorlijk warm. Na de helling volgde er een bocht en daarna begon het plezier: naar beneden gaan en jezelf laten meeslepen! Het was een lekker lang stuk waar ik mijn tempo van voor de helling weer kon oppakken. Met een snelheid van ongeveer 3:45/3:50 minuten per kilometer ging ik omlaag, wat heerlijk was (hoewel ik het nu wel voel in mijn hamstrings, kuiten, scheenbenen, billen, enz.). De omgeving en de prachtige vergezichten waren ook zo mooi, ik genoot er echt van. Ik vond het ook geweldig om te zien dat sommige delen van het pad duidelijke sporen van Formule 1-bandensporen hadden. Het voelde speciaal om daar te kunnen rennen.

Na het eerste rondje dacht ik serieus: “Waar ben ik aan begonnen?” en toen moest ik er nog 2… Maar voor hardlopen geldt dat ik nooit, maar dan ook nooit wil opgeven, hoe zwaar het ook is. Dus besloot ik voor de tweede keer de Eau Rouge te trotseren. Dat ging al iets beter, maar was nog steeds uitputtend. Elke keer dat ik de heuvel beklom, voelde ik mijn kracht wegvloeien. Gelukkig kon ik tijdens de afdaling extra snelheid maken en ervan genieten. Het was ook leuk voor de toeschouwers, want ze hadden alle ruimte om langs het parcours te bewegen en te supporteren. Ik zag verschillende mensen gezellig in het gras zitten langs de kant. Er waren eigenlijk geen specifieke verboden, behalve dat het publiek eigenlijk niet op de baan mocht komen (al deden sommigen het wel). Volgens mijn Garmin-fitnesshorloge heb ik uiteindelijk de finish bereikt in 1:47:15, hoewel ik mijn horloge iets te laat heb gestart, dus schat ik de officiële tijd eerder op 1:48. De langzamere en zwaardere stukken werden compensatie door de snellere afdalingen, dus ik ben tevreden met mijn eindtijd, zeker gezien de temperatuur. Het was hoe dan ook een onvergetelijke en bijzondere hardloopervaring met een vriendelijke sfeer. Ik kijk nu al uit naar volgend jaar!

 

Avontuurlijke halve marathon op het legendarisch circuit in de Belgische Ardennen

---

Het artikel werd op zaterdag 8 maart 2014 gepubliceerd door Nico
 

Loopjes op bijzondere locaties trekken altijd mijn aandacht, en het Formule 1 circuit van Spa-Francorchamps is zo’n plek die mijn verbeelding prikkelt. Hoewel ik geen enorme raceliefhebber ben, word ik aangetrokken door de indrukwekkende hoogteverschillen en de prachtige bosrijke omgeving van deze racebaan. Dus toen ik hoorde dat er een halve marathon op dit heilige asfalt werd gehouden, hoefde ik niet lang na te denken. Samen met Arnold, Hans en Bert vertrok ik naar de Belgische Ardennen.

Om ervoor te zorgen dat we op tijd bij de race konden zijn, besloten we op vrijdagmiddag al te vertrekken en een hotelovernachting te boeken in de Belgische Ardennen. Onze keuze viel op het karakteristieke Bonhomme in Remouchamps, een eeuwenoud hotel-restaurant. En dat beviel ons uitstekend. Niet alleen was onze vierpersoonskamer perfect, ook genoten we ’s avonds van een heerlijke maaltijd in het restaurant.

Om ’s avonds te genieten van een heerlijk Belgisch biertje in een authentiek kroegje, vertrekken we naar het pittoreske dorpsplein. Helaas valt onze zoektocht wat tegen, aangezien er maar weinig cafés geopend zijn. Uiteindelijk belanden we in taverne La Porallée, waarvan het interieur met plavuizen en tl-buizen een bedrijfskantine-uitstraling heeft, maar toch een gezellige kroeg blijkt te zijn. Hier proeven we enkele lokale bieren voordat we terugslenteren naar ons hotel voor een welverdiende nachtrust.

De volgende dag na een stevig ontbijt, nemen we de kronkelende wegen naar het circuit. De mistige omgeving zorgt voor een uniek effect. Er is voldoende parkeergelegenheid op het binnenterrein van het circuit en het ophalen van ons startnummer verloopt soepel. We hebben zelfs tijd voor een heerlijke kop koffie. Vanuit het restaurant genieten we van het prachtige uitzicht over het circuit en de omgeving. Een perfecte dag voor het dragen van korte broeken! Terug bij de auto kleden we ons om. Hoewel het begin maart is, belooft het een warme dag te worden. De lange tight blijft in de tas, want het is perfect korte broekenweer! We doen een korte warming-up op de parkeerplaats en wandelen daarna via de pitboxen naar de pits.

Vanuit de pitstraat vertrekken eerst de deelnemers aan de kortere afstanden, waarna wij onze weg vervolgen. Gedurende de eerste kilometer loopt de baan overwegend naar beneden, totdat we de beruchte bochtencombinatie Raidillon aan de Eau Rouge bereiken, ook wel bekend als Eau Rouge. Hier gaat de weg steil omhoog en vormt het hardlopen een behoorlijke uitdaging. De eerste keer lukt het me nog redelijk om de klim te voltooien, hoewel ik wel even moet bijkomen zodra ik bovenaan ben. Bij de twee volgende rondes gaat deze beklimming echter aanzienlijk moeizamer en moet ik af en toe even wandelen.

Na het lange rechte stuk van Kemmel, dat ongeveer anderhalve kilometer vals plat is, beginnen we vanaf Les Combes aan een stevige afdaling van zo’n twee kilometer, helemaal tot aan de bocht Stavelot. Hoewel ik hier even de tijd heb om op adem te komen, ben ik niet zo’n fan van afdalen. Ik ben bang dat mijn knieën pijn gaan doen als ik te snel naar beneden ga en afrem. Gelukkig gaan de laatste twee kilometers tot aan de start/finish weer langzaam omhoog.

Inmiddels schijnt de zon volop en is het behoorlijk warm geworden. Dit maakt de race niet makkelijker. Gelukkig heb ik een drinkfles met water bij me en zijn er op het circuit ook twee plekken waar ik verzorging kan krijgen. Ondanks de hitte loop ik een redelijke en constante race. Ik doe steeds ongeveer 37 minuten over een rondje en eindig met een totale tijd van 1 uur en 51 minuten.

Na de finish krijg ik als aandenken een rugtas. Bij de pitmuur wacht ik op de aankomst van Hans, Arnold en Bert. Na de race gaan we ons omkleden en keren we terug naar Nederland. Het was een fantastische trip naar de betoverende Ardennen, en vooral Eau Rouge zal ons nog lang bijblijven.